خداوند جدید من

نمی دونم چرا یک عمره میخوان تو کله ما فرو کنن که خداوند مهربون مطلقه و عادله و ... اونم با معیارهای انسانی که مثلا خدا مثل پدر و مادره و .....

چند روزه که دارم کتاب سه دختر حوا از الیف شافاک* رو می خونم در مورد کتاب نظرم رو بعد می گم البته هنوز یک پنجمش باقی مونده، ولی با خوندن چند سطر از یکی از بخش هاش یه پرده از جلو چشمم کنار رفت و چند روزه فکرم مشغوله ولی حس میکنم یه باری از روی دوشم برداشته شده اینکه اگه ما موضوعی رو به عنوان خداوند و قدرت مطلق قبول داشته باشیم باید بپذیریم که این خدا شامل همه صفات خوب و یا بد(البته با معیارهای انسانی) هست یعنی روشنی و تاریکی، خیر و شر و ... 

قبلا وقتی هزار اسم خداوند رو مرور می کردم با خودم می گفتم یعنی چی که خدا جبار و قهار و ... اما تو این چند روز فهمیدم اگه به یکتا بودنش معتقد هستیم باید همه این صفات رو هم بپذیریم نمیشه یکی خدا باشه و کامل و بعد فقط نیمی از صفات رو بهش نسبت بدیم

با این تفکر خیلی از اتفاقات برامون قابل درک میشه و دیگه از دست خدا و کارهاش ناراحت نمی شیم  و تسلیم در مقابل قدرتش برامون راحت تره نه؟

*الیف شافاک: نویسنده کتاب مشهور و محبوب ملت عشق

بچه ی لوس

امان از دست این بچه های لوس و ننر

همه بچه ها از نظر من دوست داشتنی و خواستنی هستند بعضی کمترو بعضی بیشتر ، بعضی لوس و شیرین و بعضی شیرین و دلچسب

تعداد محدودی هم نچسب و خنثی هستند ولی امان از اون تعدادی که نچسب ، لوس ، پررو و  رو اعصاب هستند.

فامیل بسیار نزدیکی داریم که از همین دسته آخره و من همیشه از اینکه اینقدر از این بچه (دختری 9 ساله) خوشم نمیاد و در واقع بدم میاد دچار عذاب وجدان هستم چون من در حالت عادی خیلی خیلی کم پیش میاد که از کسی بدم بیاد و  برام غیرقابل تحمل باشه.

هر کاری میکنم بتونم باهاش با محبت برخورد کنم نمیشه، یه دافعه بدی دره البته این فقط من نیستم اطرافیانم هم همین حس رو دارن حتی بچه هام.

این خانوم کوچولو به غیر از صفات یادشده خیلی هم خودخواه تشریف دارن 

خلاصه یکی دو روز مهمون ما بودن و من تا سرحد جنون حرص خوردم و خدا میدونه که توی این دو روز چقدر از فرفره و قرقره به خاطر صفات خوبشون تشکر و قدردانی کردم و از ته دل خوشحال شدم که بچه های تا حدی باشعور دارم 

البته و صدالبته که تربیت غلط و یا عدم تربیت و پرورش در تقویت صفات اکتسابی این دخترخانوم بی تاثیر نبوده و نیست . امیدوارم یه زمانی به خودش بیاد و بتونه خودش رو اصلاح کنه

نیمکت دونفره

 هوای عالی و زیبای پاییزی دیروز هوس پیاده روی در خیابان و حاشیه پارک نیاوران را در من زنده کرد. بعد از صرف ناهار و نوشیدن چای دلپذیر ، همسر عزیز طبق معمول برای خودش یه کار فنی توی خونه جور کرد و مشغول شد . منهم از قبل بهش گفتم روی کمک من حساب نکن چون واقعا نمی خواستم عصر زیبای تعطیلم رو صرف آچار ببر پیچ گوشتی بیار کنم .

نباتم که از روز قبلش رفته بود منزل دوست جانش ، فرفره و قرقره هم توی حیاط مشغول بازی. منم بی سر و صدا حاضر شدم و  از پنجره پسرها رو صدا زدم که اگه میخوان با من بیان پیاده روی به این شرط که فقط و فقط پیاده روی و اینکه من امروز برای تاب و سرسره و ... وقت نمیذارم. قرقره گفت نمیاد و ترجیح میده با دوستاش بمونه خونه اما فرفره مثل همیشه همپا و همراه پیاده روی های منه و همراهم شد.

کمی رانندگی و موسیقی زیبا و دلچسب و رسیدیم به پارک زیبای نیاوران . نیم ساعتی پیاده روی کردیم و  از هم صحبتی با فیلسوف کوچولوم فرفره کلی حظ بردم. توی جاهای دنج و تاریک پارک کبوترهای عاشقی رو می دیدم که صمیمیانه در کنار هم جا خوش کرده اند و عالمی دارند. نمیدونم چرا یکهو هوس کردم با همسر عزیز روی یکی از نیمکتهای دنج و آروم پارک بشینیم  به یاد روزها و سالهای قدیم و بدور از دغدغه های روزمره

وقتی اومدم خونه و به همسرم گفتم یه کم براش عجیب بود گفت خوب میریم میشینیم مگه چی میشه . ولی واقعیت اینه که از وقتی بچه ها اومدن مخصوصا بعد از دوقلوها اگر با هم تنها بودیم برای کارهای مختلف بوده نه صرف تفریح و تنهایی و اصولا آقای همسر بدون بچه ها و به ویژه بدون نبات یه لیوان آب هم از گلوش پایین نمیره ولی من اینطور نیستم و به نظرم لازمه بعضی موقع خلوت دونفره ای خارج از خونه باهم داشته باشیم 

دوران نامزدی و عقد ما خیلی طولانی(5 سال) بود و توی این دوران حسابی خیابانگردی و نیمکت نشینی داشتیم (می دونید که اون زمان تعداد کافی شاپها مثل امروز نبود و اصولا کافی شاپ رفتن باب نبود)شاید برای همینه که بعد از ازدواج از این بابت کمبودی حس نکردیم ولی من از دیروز تا حالا بدجوری هوای نیمکت دونفره دارم هوا هم که عاشقانه است دیگه هیچی .... تا ببینم کی به وصال می رسیم 

خسته و کلافه

این مطلب توسط نویسنده‌اش رمزگذاری شده است و برای مشاهده‌ی آن احتیاج به وارد کردن رمز عبور دارید.

1000

وقتی حدود 70 روز پیش  این وبلاگ رو شروع کردم  فکر نمی کردم 1000 بار دیده بشه ولی  الان خوشحالم خوانندگانی هستند که بازدید وبلاگم را به 1000 رسانده اند البته که هدف من نوشتن روزمرگی های خودم بود و هست ولی  به اشتراک گذاشتن احساساتت با دوستان مجازی لذت بخشه و  حس میکنم که میتونم بدون نگرانی از قضاوت شدن از همدلی و همفکریشون استفاده کنم. ممنون ازتون که  وبلاگ نوپای من رو  رونق دادید به امید دوستیهای پایدار