نیمکت دونفره

 هوای عالی و زیبای پاییزی دیروز هوس پیاده روی در خیابان و حاشیه پارک نیاوران را در من زنده کرد. بعد از صرف ناهار و نوشیدن چای دلپذیر ، همسر عزیز طبق معمول برای خودش یه کار فنی توی خونه جور کرد و مشغول شد . منهم از قبل بهش گفتم روی کمک من حساب نکن چون واقعا نمی خواستم عصر زیبای تعطیلم رو صرف آچار ببر پیچ گوشتی بیار کنم .

نباتم که از روز قبلش رفته بود منزل دوست جانش ، فرفره و قرقره هم توی حیاط مشغول بازی. منم بی سر و صدا حاضر شدم و  از پنجره پسرها رو صدا زدم که اگه میخوان با من بیان پیاده روی به این شرط که فقط و فقط پیاده روی و اینکه من امروز برای تاب و سرسره و ... وقت نمیذارم. قرقره گفت نمیاد و ترجیح میده با دوستاش بمونه خونه اما فرفره مثل همیشه همپا و همراه پیاده روی های منه و همراهم شد.

کمی رانندگی و موسیقی زیبا و دلچسب و رسیدیم به پارک زیبای نیاوران . نیم ساعتی پیاده روی کردیم و  از هم صحبتی با فیلسوف کوچولوم فرفره کلی حظ بردم. توی جاهای دنج و تاریک پارک کبوترهای عاشقی رو می دیدم که صمیمیانه در کنار هم جا خوش کرده اند و عالمی دارند. نمیدونم چرا یکهو هوس کردم با همسر عزیز روی یکی از نیمکتهای دنج و آروم پارک بشینیم  به یاد روزها و سالهای قدیم و بدور از دغدغه های روزمره

وقتی اومدم خونه و به همسرم گفتم یه کم براش عجیب بود گفت خوب میریم میشینیم مگه چی میشه . ولی واقعیت اینه که از وقتی بچه ها اومدن مخصوصا بعد از دوقلوها اگر با هم تنها بودیم برای کارهای مختلف بوده نه صرف تفریح و تنهایی و اصولا آقای همسر بدون بچه ها و به ویژه بدون نبات یه لیوان آب هم از گلوش پایین نمیره ولی من اینطور نیستم و به نظرم لازمه بعضی موقع خلوت دونفره ای خارج از خونه باهم داشته باشیم 

دوران نامزدی و عقد ما خیلی طولانی(5 سال) بود و توی این دوران حسابی خیابانگردی و نیمکت نشینی داشتیم (می دونید که اون زمان تعداد کافی شاپها مثل امروز نبود و اصولا کافی شاپ رفتن باب نبود)شاید برای همینه که بعد از ازدواج از این بابت کمبودی حس نکردیم ولی من از دیروز تا حالا بدجوری هوای نیمکت دونفره دارم هوا هم که عاشقانه است دیگه هیچی .... تا ببینم کی به وصال می رسیم