اندر فوائد تکنولوژی

امروز داشتم فکر می‌کردم این فضای مجازی و گوشی به دست بودن مردم خیلی هم بدنیست، به جای اینکه سرشون تو کار هم باشه هرکی سرش تو گوشیشه و تازه اطلاعات عمومی و مهارت‌های ذهنیش هم زیاد میشه. جوونا به جای سرکوچه وایسادن و دید زدن و متلک گفتن  سربزیر دارن گوشی نگاه می‌کنن. تو اداره هم کارمندها به جای دور هم جمع شدن و حرف درآوردن برای این و اون سرشون تو گوشیه.حالا اینکه افراط میشه و ملت از خیلی چیزا وا می‌مونن به کنار ولی به نظرم نفعش خیلی خیلی بیشتر از ضررش هست.

کودک بازیگری

من زیاد اهل دیدن سریال‌های ترکی نیستم ولی تو همون تعداد محدودی هم که دیدم یه موضوع همیشه برام جالب بوده، اینکه حقوق کودکان خیلی خوب رعایت میشه یعنی نه تنها توی داستان بچه رو برای گریه کردن و ... تحت فشار قرار نمی‌دن، توی صحنه هایی که دعوا و بگو مگو هست هم بچه رو به یک بهانه‌ای از صحنه خارج می‌کنن. اینکه توی سینمای نوپای ترکیه و فرهنگ نه چندان متفاوت از فرهنگ ما این پروتکل رو رعایت می‌کنن قابل تأمله. برعکسش توی سریال‌های ایرانی اصلا انگار هنر کارگردان استفاده از بازیگران کودک هست اونم توی صحنه های دردناک و خشن. نمونه هاش خیلی زیاده بعضی‌هاش توی ذهن من مونده چون واقعا برای بچه دلم سوخت. یکی از بدترین هاش سریال سرزمین مادری با بازی درخشان و سوزناک علی شادمان عزیز هست . فصل اول سریال کلا روی بازی این پسر می‌چرخه و رنج و عذابی که می‌کشه. سریال رهایم کن که دیگه بدتر بچه سندرم داون هم داره و باید شاهد چه صحنه‌های فجیعی باشه. در سریال خسوف بچه کمتر از یکسال داشت و توی صحنه جرو بحث مثلا پدر و مادر چنان ترسیده بود و گریه می‌کرد که واقعا ناراحت‌کننده بود. 

راستش من نمی‌دونم راه حل جایگزین  این کودک‌آزاری چیه ولی می‌دونم در سینمای ما تبدیل شده به یک امر عادی و فراگیر تازه کلی هم کیف می‌کنن که چقدر این بچه قشنگ  و طبیعی بازی کرد یا کارگردان چه خوب ازش بازی گرفت.

اهل فن بیان نظر بدن لطفا.