تصمیم شادی

یکی از تصمیم‌های بزرگی که در سال جدید قصد دارم به صورت جدی دنبال کنم زندگی مینیمال است. 

دوستان و اطرافیان می‌دانند که یکی از علائق من مثل خیلی خانم ها و بعضی از آقایان از جمله همسر خودم میل وافر به خرید است. این خرید شامل همه‌چیز می شود از کفش و لباس و اکسسوری تا لوازم خونه و حتی میوه و مواد خوراکی. مجازی و حقیقی هم فرقی نداره هردوش رو دوست دارم  و اینکه برای خودم باشه یا دیگران. اما امسال به دلایل مختلف که یکی از اونها خسته شدن از پر بودن و انباشتگی کمدها و فضاها و بدون استفاده ماندن خیلی از لوازم و کفش‌ها و لباس‌هاست تصمیم جدی دارم که عادت به خرید را تعدیل کنم. البته اینم بگم که خرید زیاد می‌کنم ولی زیاد دلبسته اشیا نیستم و تقریبا در هر فصل چندین کیسه لباس و لوازمی رو که لازم نداریم رد می‌کنم به دوستان و نیازمندان. ولی بازهم بنظرم اضافه‌جات زیاده و گاهی فکر می‌کنم جریان انرژی واقعا مسدود شده

به عنوان اولین گام پیج‌های خرید در اینستاگرام را میوت و یا آنفالو کردم. چون در شرایط فعلی که زیاد بیرون نمی‌رم بیشترین وسوسه از طریق همین پیج‌ها بود.

یک راهکار جالب هم که در مستندی در همین زمینه دیدم این بود که هر روز یکی از وسایلی که برامون استفاده ندارن یا ارزشمند نیست رو بذاریم کنار که در طول ماه خودش 30 تا وسیله یا لباس میشه . این رو هم دارم تمرین می‌کنم.

احساس خوبی که از باز شدن و خلوت بودن فضاها تجربه می‌کنم واقعا لذت‌بخشه.

فقط یک نکته هست ، اینکه در شرایط اقتصادی امروز خیلی از چیزها رو نمیشه به راحتی دوباره خرید و بدست آورد باید مواظب باشم که از اون‌ور بوم نیفتم و در رد کردن و بخشیدن افراط نکنم. چون قبلا سابقه خوبی در این مورد نداشتم و خدا نکنه جوگیر بشم. همسرم هم از من بدتر ، گاهی از وسایلی که به انباری منتقل شدن سراغ می‌گیرم و می‌بینم که ای دل غافل بدون هماهنگی با من، اضافه تشخیص داده شدن و به سرایدار یا کسان دیگری اهدا شدن.

حالا ببینم چقدر می‌تونم موفق باشم و پیشرفت کنم.

پی‌نوشت: اون فردی که کرونا گرفته بود بالاخره ظهور کرد و جواب پیام‌ها رو داد. اینجور که می گفت حالش خیلی خیلی بد بوده و برای اینکه من نگران نشم جواب نمی‌داده که البته توجیه درستی نیست و من قبول نکردم. ولی به هرحال بیشتر از اینکه چند ساعت پیامش رو سین نکنم و واکنشی به توصیف دردهاش نشون ندم نتونستم کاری بکنم. و وقتی دوباره پیام داد که ممنون از ابرابز احساساتت جوابش رو دادم و گلایه‌ام رو هم گفتم. خدا رو شکر که تونسته از پس بیماری بربیاد و الان خیلی بهتره.

بعد از عیدانه

اول از همه سال نو مبارک. امیدوارم سالی پر از سلامتی، ثروت، آرامش و خبرهای خوب باشه برای همه

اول اینکه من ادر ایام عید واقعا بی‌حوصله و به عبارتی افسرده بودم و دست و دلم به هیچ کاری نمی رفت . خودم رو به زور می‌کشوندم. فقط نشسته بودم روی کاناپه و بازی 2048 و دکتر هلاکویی. بنا به ضرورت آشپزی یا نظافت و از همه بیشتر شستشو و ضدعفونی پایان‌ناپذیر خریدها

• در روزهای تعطیل یک کتاب زیبا ولی تلخ خوندم ، "هرس" از نسیم مرعشی عزیز و توانا. با اینکه در دورا ن جنگ به دنیا آمده و عملا از جنگ تجربه‌ای نداشته ولی توصیفی که از جنگ و سختی‌ها و تلخی‌هایش در این کتاب داردبسیار بسیار واقعی، عمیق و ملموس بود. از این گذشته برای نویسنده‌ای با این سن و سال به نظرم  کتاب پخته، پرکشش و با نثری روان نوشته شده .نکته مهم اینکه  در تمام لحظه‌هایی که کتاب را می‌خواندم و تلخی و غمش در جانم می نشست فقط یک جمله در ذهنم مدام تکرار می‌شد : "جنگ نعمت است"
• در هفته دوم عید برای ترمیم ناخن رفتم آرایشگاه و با دیدین پالت های رنگ لاک دوباره از اینکه زن هستم خیلی خیلی احساس خوشحالی کردم. چون به نظرم زن بودن یعنی داشتن دنیایی رنگی و متنوع. لاک،رنگ مو، لوازم آرایش، لباس‌های متنوع و رنگارنگ، کیف وکفش‌های جور واجور، ظرف و ظروف متنوع و رنگی و....اگر اینها نبود قطعا هیچ زنی نمی‌تونست این‌همه سختی را تاب بیاورد. حتما لازم نیست خودت اینها رو استفاده کنی حتی دیدنشون برقامت و تن و در خانه دیگران باعث شادی روان می شود.دنیای زیبا و متنوعی داریم ما زنها، قدرش را بدانیم.
• یکی از محدود افرادی که در ایام نوروز دیدیمش فردای روزملاقات با ما به طرز مشکوکی در سکوت مجازی فرو رفت و بعد از پیگیری‌های متعدد به نظر رسید که دچار کرونا شده ، البته رابط ما گفت که  به زحمت موفق به تماس شده و ایشان گفته‌اند که سخت مریض هستند. ولی توضیحی در مورد کم و کیف و نوع بیماری نداده‌اند. منهم هر چه سعی کردم نتونستم تماس بگیرم . یعنی پاسخی به پیام‌ها و تماس هایم داده نشد . نه خودش و نه اطرافیان. شنیدم که بدن‌درد،تب و سرفه داره ولی حاضر نیست بره تست بده. برام خیلی غیرقابل هضم بود که چرا کسی که با چند نفر از نزدیکانش که شامل بچه‌ها هم می‌شده تماس داشته و از فردای دیدار بیمار شده به جای تست دادن نه برای خودش حداقل برای  اطلاع‌رسانی  به کسایی که باهاشون تماس داشته،خودش و بیماریش رو پنهان کرده و حتی نگران نیست که ببینه حال اونا چطوره. و جالبه که گفته به فلانی (من) نگید من مریضم نگران میشه ما بعد از گذشت 11 روز هنوز علامتی نداشتیم و طبق مشاوره با با مراکز کرونا باید تا دوهفته منتظر بمونیم و بعد از اون آزادیم یعنی یا مبتلا شدیم بدون علامت و یا رد کردیم. فقط من نمی‌دونم بعد از این باید چه عکس‌العملی به این شخص که رابطه بسیار نزدیکی هم داریم نشون بدم.