سه دختر حوا

"سه دختر حوا" را خواندم . کتابی از الیف شافاک، چاپ پانزدهم نشر نون. نویسنده رمان زیبا و جذاب "ملت عشق". 

ترجمه ضعیف و ویرایش نشده کتاب برای من آزاردهنده بود.

محتوای رمان در طبقه بندی کارهای زرده و کلیشه ای، از همون صفحات اولیه میشه حدس زد که چه اتفاقی برای قهرمان داستان(پری) می افته . شخصیتهای اصلی دیگه مثل شیرین و آزور هم دستشون برای خواننده رو شده و چیز جدیدی برای ارائه ندارند. شخصیت پری در قسمتهای مربوط به زمان حال نسخه بسیار ضعیف "زری" در سووشون رو تداعی می کنه البته این کجا و آن کجا.تکلیف داستان با "پروفسور آزور" مشخص نیست. معلوم نیست آزور استادی به ظاهر عارف مسلک و خداشناسه یا فردی کلاش و به اصطلاح خودمونی آرسن لوپنی که در پوشش درس خداشناسی -در ترجمه درس سمینار خداوند عنوان شده- ، قصد تشویش اذهان جوان و سوء استفاده های احساسی و ... رو داره. در کل حس همذات پنداری با آزور  و همدردی با او به خاطر قضاوتهای شبهه دار، در خواننده ایجاد نمیشه.

شخصیت پری در سالهای جوانی و دانشجویی هم برای همه آشناست شخصیت مردد و محافظه کاری که به دلیل ضعف در ابراز عقیده و احساس واقعی دچار کشمکش های درونی میشه.

من از خوندن کتاب ملت عشق خیلی لذت بردم هرچند داستان پیچیده نبود ولی با توجه به روایت شیرین رابطه شمس و مولانا و همچنین بحران میانسالی شخصیت اصلی زن داستان در کل کتاب متفاوتی بود . اما سه دختر حوا کتابی عوام پسند بود و البته من با  توجه به چاپ پانزدهم کتاب حدس میزدم با چنین رمانی مواجه هستم ولی بدون قضاوت و پیش داوری شروع به خوندنش کردم.

به نظر می رسه الیف شافاک نویسنده ایه که توانایی نوشتن در سطوح مختلف رو داره  و با اراده و علم این کار رو انجام میده.چون کتاب دیگه ای رو هم از این نویسنده تا نیمه خوندم  (اسمش رو یادم نیست) که اصلا در ژانر کتابهای زرد و عامیانه نیست و به همین دلیل ترجیح دادم سرفرصت و با صبر بیشتر بخونمش. نمیدونم در بین نویسندگان ایرانی هم کسی رو سراغ دارید که اینجوری خودش رو در سطوح مختلف تنظیم کنه و بنویسه و آیا اصلا این مدل نویسندگی درسته یا نه؟ آیا باعث نمیشه ارزش نویسنده برای طرفداران کتابهای غیرزرد پایین بیاد؟ شاید هم برای گذران زندگی و حفظ بازار و مشتری لازمه!!