تنهایی

چند روزه فکرم درگیر موضوع تنهاییِ پسرهاست. اینکه از نعمت پدربزرگ و مادربزرگ محروم هستند که سهم خیلی زیادی در سبد مهر و محبت هر بچه ای داره و همه نیاز دارن بعضی وقتا خودشون رو برای پدربزرگ و مادربزرگ لوس کنن . عمه شون هم که میتونه در حکم مادربزرگ باشه متاسفانه نمیشه روی محبتش حساب کرد . نه به اونکه وقتی فرفره و قرقره به دنیا اومده بودن اسایش و آرامش مون رو با تلفن ها و سرزدن های مکرر و وقت و بی وقت بهم ریخته بود و کلافه مون کرده بود نه به الان که چند ماه چندماه حتی یه زنگ هم نمی زنه احوالمون رو بپرسه . کلا فامیل شلوغی نداریم . نمیدونم قدیم نه خیلی قدیم موقعی که نبات بچه بود هم رفت و آمدها خیلی بیشتر بودهم  بچه های همسن و سال اطرافمون بیشتر بود  الان حتی عید هم دید و بازدید ها کم شده . من و همسرم خیلی سعی کردیم رابطه مون رو  حفظ کنیم ولی مثل اینکه این جماعت فامیل شوهر خیلی دوست ندارن رفت و آمد کنن  خودم هم که یه خواهر و یه برادر دارم و خاله و عمه و دایی و عمو و دخترخاله و پسرخاله و ..... در تهران و میشه گفت در ایران ندارم . دوستهامون هم زیاد نیستن . خلاصه از اینکه بچه هام تنها هستن و مهمونی هامون کمه ناراحتم و دلم براشون می سوزه . قبلا که مادر همسرم شهرستان بود سالی یکی دوبار می رفتیم هرچند به من خوش نمی گذشت ولی لااقل برای نبات خوب بود الان دیگه به لطف محبت جاری های عزیز ، برادرهای همسر که انسانهای بسیار شریف و با محبتی هم هستند جرات نمی کنن دعوتمون کنن و یکی دوسال اولی هم که بعد از فوت مادربزرگ رفتیم با چنان استقبالی از سمت جاری ها مواجه شدیم که عطایش را به لقایش بخشیدیم البته در حد یک دید و بازدید خیلی تحویل می گیرن ولی بیشتر نه

خلاصه دنبال راه چاره ای برای پر کردن این خلا هستم چون فکر می کنم علاوه بر جنبه احساسی بچه ها به لحاظ رفتار اجتماعی هم دارن آسیب می بینن. نمیدونم تو این مقطع از زندگی چجوری دایره دوستی هامون رو گسترش بدیم  اگه راهی به ذهنتون می رسه لطفا راهنمایی کنید. اینم بگم زیاد اهل تجمل و تشریفات نیستیم که رفت و آمد برامون دست و پاگیر بشه