چه زود رفت و چه دیر گفتیم*

بعد از فوت مامان مبنای تاریخ جدیدی به زندگی من اضافه شده . قبل از رفتن مامان و بعد از رفتنش. هر موضوعی رو با این مبنا تطابق میدم. وقتی مامان بود و وقتی نبود.

انگار زندگی جدیدی رو شروع کرده باشم . اینقدر زندگیم متحول شد که دقیقا نقطه عطفی به حساب میاد.

غم و غصه و رنج و دلتنگی که هنوز هم ادامه داره یک طرف ماجرا بود و عادت به بی کسی و نداشتن پشتوانه و همراه هم طرف دیگه قضیه. خونه مامان برای همه خونه امیده . هر چقدر پدر و مادر مشکل داشته باشن همیشه با آغوش باز و روی خوش پذیرای بچه ها و مشکلاتشون هستن. مامان من مثل بیشتر مامانها برام فرشته مهربونی بود که همیشه می شد روش حساب کرد. و همیشه اولویت رو می داد به نیازهای ما.

14 سال بود که فاصله خونه هامون 5 دقیقه پیاده روی بود . البته 3 سالش فقط یک نیم طبقه فاصله داشتیم .نکته مهمش اینه که  با اینهمه نزدیکی فیزیکی و صمیمیت و دوستی هیچوقت هیچوقت توی زندگی ما دخالت نمی کرد حتی با اینکه بچه هام رو نگه می داشت و میشه گفت مامان اولشون بود ولی سعی می کرد توی تربیتشون به دل ما راه بیاد.مامان بینظیری بود که دیگه ندارمش .....

* نام ترانه ای با صدای دلنشین گوگوش و ترانه زیبای زویا زاکاریان

چه زود رفت اون چه دیر گفتیم از اون دلی که دریا بود

هنوز اون دل دریایی پر از آواز درنا بود
چه زیبا بود چه کم گفتیم خدایا غفلت ما بود
هنوز گهواره ی خورشید پر از نوزاد فردا بود
چه زیبا بود چه زیبا بود

نمیرنجید مثل گلبرگ اگرچه گل تر از گل بود
شب آوار دلتنگی هنوز پل تحمل بود
چه زود رفت و چه دیر گفتیم از اون یاری که تنها بود
فروتنی که سالار شب ترانه ی ما بود
چه زیبا بود چه زیبا بود

چراغ چشم شاعر ها کجاست اون شمع روشن کو
طلوعِ سبز حرف تو دل شب زده من کو
کجاست اون توتک محزون که هم سوز غزل ها بود
صدای گریه ی ابری که مرهم دل ما بود
چه زود رفت و چه دیر گفتیم از اون یاری که تنها بود
فروتنی که سالار شب ترانه ی ما بود
چه زیبا بود چه زیبا بود