کارما

در این نیم قرن زندگیم دارم به نتایجی می رسم  که در وهله اول کمی ترسناک به نظر می رسه ولی در نهایت تبدیل می شه به یک رهایی و آزادی از امید های واهی . از مقدمات توجه و رسیدن به این بینش ها اینه که از دور به موضوعات نگاه کنیم، به موارد محدود اکتفا نکنیم و اصل بیطرفی رو هم رعایت کنیم. یکی از این نتیجه های مشعشع من اینه که تمام شعرها وضرب المثلهای قدیمی در مورد کارما  مثل  از هر دست بدی از همون دست می‌گیری و تو نیکی می‌کن و در دجله انداز و از مکافات عمل غافل نشو و  دعای خیر پشت سر کسی بودن و ......فقط برای دل خوش کردن بوده . تجربه شخصی و چیزی که در دنیای واقعی می بینیم به نظر من اصلا این نیست و نباید به امید خوبی دیدن از خوبی کردن هامون باشیم یا به این امید باشیم که بدی هایی که بهمون شده یه روزی و یه جایی بر می گرده به صاحبش. اصلا و ابدا اینطور نیست و چیزی که در دنیای واقع می بینیم نشون می ده که اگرمکافات و پاداش و ... هم دیده میشه موردی و شانسی بوده ، چه بسا خوب هایی که همه‌اش دارن بد می بینن و بدهایی که دارن خوش و خرم حالش رو می برن. اینم قبول ندارم که ما ظاهر قضیه رو می بینیم و پشتش یه چیز دیگه است و یا خیر و صلاح و .... . چون نتیجه‌گیری من براساس یکی دوتا مشاهده و ظاهربینی نیست و همین الان می‌تونم ده ها و شاید صدها مثال و نمونه بیارم. خلاصه جونم براتون بگه همونجور که احتمالا قبلا هم گفتم به نظر من پایه و اساس دنیا بی عدالتیه و بس و اگر حساب و کتابی هم داشته باشه معادلات چند مجهولی نامعینه که به این سادگی ها جوابهاش و الگوریتمی که بتونیم ازش نتیجه مشخصی بگیریم به دستمون نمیاد. 

ولی یکی از شعرهایی که برای اکثرمون خیلی مصداق داره اینه: 

هردم از این باغ بری می‌رسد      تازه‌تر از تازه‌تری می رسد