*زندگی حال خوش پرتپش قلب تو کو؟؟؟؟

امروز برای گرفتن کتاب‌های بچه‌ها رفتم مدرسه، معلم‌کلاس دومشون رو دیدم و از اینکه نمی‌تونستم بغلش کنم دلم گرفت.احساس کردم اون خانم معلم هم  نسبت به من همین حس رو داشت. ما مادرها با مدرسه و معلم‌های بچه‌هامون انس می‌گیریم و ناخودآگاه ارتباط قلبی برقرار می‌کنیم. دلمون تنگ می‌شه و... 

از طرفی دیدن مدرسه‌ای که باید خالی بمونه خیلی ناراحتم کرد. فرفره و قرقره از اینکه کلاسشون طبقه آخر ساختمونه خیلی ذوق می‌کنن و می‌گن ما رو ببر لااقل کلاس رو ببینیم . اینها همه غم‌های کوچیکی هستن که دارن رو هم تلمبار می‌شن و دلمون رو ریز ریز خون می‌کنن.

غم‌های بزرگ هم به جای خود، مادری که سه‌تا شاخ شمشادش دارن ش ک ن ج ه می‌شن ویکیشون دوبار باید جون بده،  خانم وآقای دکتری که به بیماران کرونایی خدمات دادن و نوگلشون به خاطر این ویروس لعنتی پرپر شد، خانواده‌هایی که عزیزشون رو توی سقوط بی‌دلیل هواپیما از دست دادن، بچه‌هایی که با در دبه ذره ذره از گودال آب جمع می‌کنن و گاهی با گاندو های خشمگین درگیر می‌شن، فقر و گرسنگی بچه‌های وطنم و.... همه و همه غصه‌هایی هستند که شاید سعی کنیم کنارشون بزنیم و به زندگیمون برسیم و شرایط رو عادی جلوه بدیم ولی مگه میشه این زخم‌ها رو ندید گرفت، دردشون داره کم‌کم همه‌مون رو نابود می‌کنه. مخصوصا اینکه می‌بینیم مردم یتیمی هستیم که فقط خودمون داریم تا حد امکان دست همدیگر رو می‌گیریم و اونهایی که باید دردمون رو دوا کنن اصلا توی این فضا نیستن و دارن کار خودشون رو می‌کنن. آخه مگه ما به چندتا خیریه می‌تونیم کمک کنیم؟ غصه خوردنمون چه دردی دوا می‌کنه از بچه‌هایی که با یک کلاه مقوایی تولد انگار دنیا رو بهشون دادیم؟

واااای چقدر نالیدم، ببخشید اگر خیلی ناامیدانه نوشتم اصلا قصدم از نوشتن این پست فقط مطرح کردن موضوع وابستگی ما به معلم‌های بچه‌هامون بود نفهمیدم کار چجوری به اینجا کشید....

امیدوارم حال دل همه خوش بشه و روزهای بهتری رو ببینیم و بچه‌هامون دنیای زیباتری رو تجربه کنن

*آهنگ زیبای علی زندوکیلی عزیز به خوبی وصف دل این روزهای ماست