وضعیت آونگی

هر روز عصر که خسته و وارفته برمی‌گردم خونه و حال و حوصله هیچ کاری رو ندارم با خودم می‌گم همین روزهاست که تصمیم بگیرم قید این همه سال سابقه کار رو بزنم و در بهترین حالت با مرخصی بدون حقوق این چند سال باقی مونده رو بگذرونم، مگه آدم چند سال زندگی می کنه و به خستگیش نمی‌ارزه، مخصوصا از وقتی قسمتی که سالها کار می کردم به دلایل تغییر ساختار منحل شد و نوع کارم عوض شده این فکر بیشتر تو سرم می‌چرخه. چون جنس و زمینه  کار فعلیم رو دوست ندارم و اصلا برام جالب و رضایت بخش نیست ولی چاره ای ندارم یعنی اگر بخوام سرکار باشم میشه گفت تنها گزینه و بهترین انتخاب همینه. پنج‌شنبه ها هم که حالم خوبه و سرحال هستم همین وضعه.یعنی می‌گم چقدر خوبه آدم خسته نباشه و راحت وقت داشته باشه به همه کارهاش برسه و ..... اما عصر جمعه که میشه دلم می‌خواد برگردم به کار و ارتباطات اجتماعی و شغلی و .... صبح ها هم اولش که میام اداره خیلی خوبم و خوشحال و راضی و تا بعدازظهر کم‌کم رو به افول می‌رم. خلاصه مثل آونگ در نوسانِ بودن و نبودن تلو تلو می‌خورم . نمی‌دونم تا کی در این وضعیت می‌مونم ولی می‌دونم الان در وضعیت دلخواهم نیستم. دوران کرونا وضع کار کردن خیلی خوب بود کافی و راضی‌کننده.برای کار من که مراجعه کننده هم نداشتم بدون هیچ خللی کارها به موقع و با آرامش انجام می‌شد. قسمت زندگی هم بغیر از محدودیت‌های کرونایی خوب پیش می‌رفت.