سفرهای جبرانی

بیشتر از 6 سال بود که به ولایت همسر نرفته بودیم، دلایل مختلفی داشت که یکیش کرونا بود، و بالاخره بعد از اصرارهای زیاد برادرشوهرهای عزیز و همسرانشون که جاری‌های بنده می‌شن تصمیم گرفتیم سفری کوتاه به ولایت داشته باشیم. قبلا از تنهایی‌هامون گفته بودم ، اینکه از پدربزرگ و مادربزرگ نداشتن دوقلوها خیلی ناراحتم و از اینکه از محبت ناب و شیرین پدربزرگ و مادربزرگ محروم هستن دلم به درد میاد. عمو و زن‌عموی بزرگ بچه ها خیلی خیلی مهربون هستن وتا حد زیادی تو این چند روز تونستن طعم شیرین این محبت رو به بچه ها بدن. البته عمه‌شون هم اگر کمی درجه انصاف و محبتش رو بالا می‌برد و از خودخواهی هاش که همه چیز رو فقط برای بچه ها و نوه هاش می خواد کم می‌کرد با توجه به اینکه راهمون هم به هم نزدیکه می‌تونست این جای خالی رو پر کنه که نکرد.خلاصه اگرچه اولش حس می‌کردن حوصله‌شون سررفته( چون لپ‌تاپ نذاشتیم بیارن) ولی بعدش کلی با فامیل‌های عزیز و دورهمی‌های نسبتا شلوغ حال کردن و ما هم از این حال کردن بسی لذت بردیم. چقدر مهربونی خوبه و بچه‌ها چقدرخوب محبت واقعی رو از محبت ظاهری تشخیص می‌دن.

از ولایت برگشتیم و چون مدرسه بچه ها تعطیل بود با همه دلگیری و غمی که داشتیم فرصت رو غنیمت شمردیم  بعد از 4 سال سفری به شمال هم داشتیم که به قول دوستمون لیمو جان خاطرات شمال محاله یادم بره و اگه دور دنیا رو هم بگردی هیچ جا شمال خودمون نمیشه. چند روی هم شمال بودیم و غم‌ها و نگرانی‌هامون رو به دریا سپردیم و با آهنگ هایی که از باند ویلای بغلی پخش میشد اشک ریختیم و دلی سبک کردیم . مخصوصا با آهنگ سفر کردم معین که هم دلنشین بود و هم خاطرات سختی‌ها و رنج‌ها و گرفتاری‌هایی که در نوجوانی بهمون تحمیل شده بود رو  زنده کرد. 

امیدوارم این داستان به خیر و خوشی ختم بشه و دل همه جوونها و ما جوونی نکرده‌ها هم شاد بشه هرچند که ای دریغ از عمر رفته ای دریغ.....