یکیمون حرف بزنه

چرا همه قفل شدن؟ داخلی‌ها و خارجی‌ها؟ چرا هیچ‌کس توی وبلاگش چیز جدیدی نمی‌نویسه؟ قبلا یکی از دلخوشی‌هام خوندن وبلاگ دوستان مجازی بود مخصوصا دوستانی که خیلی مرتب و به روز می‌نوشتن. الان وقتی  برای تسکین و دلگرمی میام اینجا سر می‌زنم و می‌بینم همه جا سوت و کوره حالم بدتر می شه . می دونم همه‌مون تو حالت استندبای هستیم اونم نه با راحتی و خوشی بلکه با نگرانی و خشم و حالتی مبهم که نمی‌دونیم چی هست ، فقط می‌دونیم الان در همین لحظه چی‌می خواهیم و چی می‌تونه حالمون رو خوب کنه. تو رو خدا بنویسید یه چیزی بگید.

سقف ما هر دو یه سقف دیوارامون یه دیوار

آسمون یه آسمون بهارامون یه بهار

اما قلبامون دوتا دستامون از هم جدا

گریه هامون تو گلو خنده هامون بی صدا

هنوزم ما می‌تونیم خورشید و از پشت ابر صدا کنیم، نمی‌تونیم؟

می تونیم بهارو با زمین خسته آشنا کنیم، نمی تونیم؟

هم شب و هم گریه ایم درد تو درد منه

بگو هم غصه بگو دیگه وقت گفتنه

بغض ما نمیتونه این سکوتو بشکنه

مردم از دست سکوت یکیمون حرف بزنه