کرگدنی که پوستش نازک شده

این روزها درجه تحملم خیلی خیلی پایین اومده، انگار پوستم که کرگدنی بود الان نازک شده و حساس. همه شرایط جامعه و کرونا و مملکت و ... یک طرف، وضعیت ناپایدار و نامشخص کارم هم یک طرف. علیرغم اینکه کارم رو دوست دارم و همیشه جزء بهترین‌ها بودم ولی نمی‌ذاشتم تنش های کاری روی زندگیم زیاد تاثیر بذاره و همیشه اولویتم آرامش خودم و خانواده‌ام بوده. نه دنبال پست بالاتر  بودم و  نه معترض چند ساعت اضافه‌کار . همیشه  در چهارچوب شان و شئون خودم کارم رو به بهترین  وجه انجام می‌دادم و نظر درست و منطقی  رو حتی به بهای مخالفت با بالایی‌ها  ابراز می کردم. اما یه دیوانه که از قضا بالاترین رده مدیریتی رو بعد از ر ی ی س ج م ه و ر داره سنگی انداخته توی چاه و تو این چندماه  باقی مونده از قدرتش تخریب رو با سرعت و شدت یک بولدوزر داره انجام میده. هیچکس هم جلودارش نیست و منِ کارمند رسمی با نزدیک ربع قرن سابقه یکی از قربانیان این دیوانگی عمدی هستم. البته قربانی واژه مناسبی نیست چون مثل متهمی هستیم که هر روز حکمش عوض میشه و تکلیفش نامشخصه.

تو این خراب‌شده منابع انسانی ارزش شون به اندازه میز و صندلی هم نیست. البته موقعیت خانم‌ها هر چند که همه به تخصص‌شون معترف باشند از همون صندلی هم کمتره. کلا همیشه خانم‌ها در بازی قدرت نخودی حساب می شن و فقط از دقیق و سالم بودن کارشون تعریف می‌کنن و بس. در نصب و انتصابات کمتر به بازی گرفته می شن.

خیلی گلایه کردم ولی واقعا خسته شدم از این همه بی‌مهری . جالبه که مثل همیشه تو این موقعیت خودمون هم به همدیگه رحم نمی‌کنیم و خنجر بدست آماده نشستیم. من که بغیر از دو یا حداکثر سه نفر به بقیه اطرافیانم اعتمادم رو از دست دادم و می‌بینم که دارن زیرآبی میرن ولی نه زیر دریا بلکه در یک گنداب.