هفت سال گذشت

هفت سال پیش در چنین تاریخی ناباورانه بر غم رفتن مادر خون می‌گریستیم، چنان دردی داشت که گویی عضوی از بدنم را از دست داده‌ام. تصور هرگز و هرگز ندیدنش خیلی خیلی سخت بود و تلخ. و در این  هفت سال هر روز و هر ساعت با اویم و یادش هنوز تازه است. هرشب خوابش را می‌بینم و .... 

به خودم می‌بالم که با اندوه و درد به زندگی ادامه داده‌ام، دوباره خندیده‌ام، دوباره خوش گذرانده‌ام و دوباره‌های زیادی را تجربه کرده‌ام . در همان کوچه و پیاده‌رو قدم برداشته‌ام و به در  و پلاک و شماره زنگ خونه‌شون با حسرت نگاه کرده‌ام .جای عمیق  خالی مادر در قلب و جان و روح و روانم هرگز با هیچ چیز پر نخواهد شد و من این را بعد از هفت سال به خوبی فهمیده‌ام و دیگر برای کمرنگ شدن غم نبودنش انتظار نمی‌کشم بلکه درد زخمش را به جان می‌خرم و می‌دانم که دنیا سرشار از تلخی و سختی است و هر سختی که انسان را نکشد حتما قوی ترش می‌کند. 

کاش برای بار آخر
من صدات میزدم و باز
تو می گفتی جان مادر