بی‌اعصابی

این روزها کلا اعصاب معصاب ندارم، صبح با سردرد و بی‌حوصلگی از خواب بیدار می‌شم و میام سر کار . یکی دوساعت طول می‌کشه تا رو فرم بیام. چند ساعت اداره هم بد نیستم. عصر که میرم خونه له و لورده. یه کم اینور اونور می‌افتم و چرت می زنم تا ساعت حدود 8 یواش یواش می‌تونم از جام بلند شم و لخ لخ یه کارهایی رو انجام بدم.اصلا انرژی ندارم و بدتر از همه حوصله هم ندارم. عذاب وجدان‌ها و نگرانی‌های مختلف هم میاد سراغم: چرا ورزش نمی کنم، چرا بچه ها رو گردش کم می‌برم، چرا  بچه‌ها باید تو این  مملکت با اینهمه بدبختی زندگی کنن ، چرا اینقدر همه چی گرون شده، آیا می‌تونم فرفره و قرقره رو هم ببریم مسافرت هایی که نبات رو بردیم ( فکر نکنم بتونیم لااقل با اون کیفیت و اون مدلی نمی‌تونیم) و چرا  چرا .و   ..... بعد آماده کردن شام و شام دادن و بعدشم جمع و جور و ناهار فردا و ... تازه ساعت 11 می‌تونم نیمچه نفسی بکشم. سریالی، فیلیمی هم با خانواده ببینیم بعدشم ساعت 12- 12/15 پروسه خواب و ... شروع میشه ، چند صفحه کتاب می خونم و  تا بخوابم ساعت 1 شده و اونم نه خواب درست حسابی پادرد و سردرد و........ اعضای خانواده هم( منظورم نبات و آقای همسر هست) تقریبا خیلی کمک می‌کنن ولی اونا هم هرکدوم به نحوی  خسته‌ و گرفتارن  ضمن اینکه هرچی باشه کمک هستن و بار اصلی رو دوش خودمه.

همه این عوامل باعث می شه از همه چیز و همه کس لجم بگیره و حرصم دربیاد و گیر بدم بهشون. از کلیات زندگی و تصمیماتش گرفته تا ریزترین برخوردها و رفتارها. اونا هم چیزی نمی‌گن یا اینقدر درگیرن که متوجه نمی شن یا مراعات می‌کنن و باهام درگیر نمی‌شن همش احساس تعلیق و موقتی بودن دارم و منتظرم از این وضعیت در بیام. البته نمی‌دونم اگر از این وضعیت در بیام به کدوم وضعیت می رسم. ولی در هر صورت این مدل زندگی ایده‌ال من نیست. به نظر می رسه سطح انرژیم نسبت به کارهایی که دارم پایینه.