دلتنگی

نزدیک خونه ما دوتا پارک هست ، یکیش به خونه خودمون نزدیک‌تره و اون‌یکی به خونه سابق مامان‌اینا. مسیر پیاده‌روی من از پارک نزدیک خودمون شروع میشه، چند دور توی این پارک می‌گردم بعدش می‌رم پارک مامان‌اینا و از اونجا برمی‌گردم خونه. سر راه از حیاط و در خونه و پارکینگ مجتمع مامان‌اینا رد می‌شم و کلی خاطرات برام زنده میشه. غمی که بعد از رفتن مامان و بعدش هم بابا برای همیشه یک گوشه از قلبم رو گرفته کمی وول می‌خوره ولی باهم کنار میایم و یه جورایی با هم حال هم می‌کنیم. دیروز تصمیم گرفتم برای تنوع مسیرم رو عوض کنم یعنی از خونه برم سمت پارک مامان و از پارک خودمون برگردم. سی‌چهل متر که رفتم یک لحظه احساس کردم دارم می‌رم خونه مامان اینا( فاصله خونه‌هامون کمتر از 5 دقیقه پیاده روی بود). و لحظه‌ها برام زنده شد . می‌رسم زنگ واحد رو می‌زنم صدای بابا پشت آیفون ، با یک بفرمایید آیفون رو می‌زنه، حیاط رو طی می‌کنم و می‌رم بالا، بابا در رو باز کرده و همونجا منتظره، به مامان سلام می‌کنم و می شینم، هنوز کامل ننشستم بابا می‌گه چایی بریزم برات؟ تازه دمه، بابا تا چند سال پیش برای خودشم چایی نمی ریخت، منم می‌گم خودم می‌ریزم و بابا میگه چرا تعارف می‌کنی دخترم. واااای این صحنه چنان بغضی به جانم انداخت که نتونستم مسیر رو ادامه بدم و برگشتم. انگار مسیر رفتن به سمت جایی که قبلا خونه امن و آرامشت بوده و الان کسی نیست که در رو برات باز کنه سخت‌تر از مسیر برگشت بود که هروز طی می‌کردم، نتونستم طاقت بیارم. همه دنیا هم دست به دست هم داده بودن که حال من رو بگیرن، غروب جمعه که بود، آهنگ‌هایی هم که از گوشیم به صورت تصادفی پخش می شد یکی از یکی غم‌انگیزتر، هر چی می‌زدم آهنگ بعدی بازم با لجبازی اصرار داشتن این تنهایی و نداشتن ها رو به روم بیارن.الانم که می‌نویسم بغض گلوم رو گرفته و دلم بدجوری هوای مامان و بابا رو کرده. قدر پدر مادرهاتون رو بدونید حتی اگر بعضی موقع مطابق میلتون رفتار نمی‌کنن، حتی اگر ازشون دور هستید، تا می تونید باهاشون در تماس باشید.

با این من مانده تا به ابد
در آرزویت بگو چه کنم
چون مرغ دل در هوای تو گر
پر زد به سویت بگو چه کنم

https://irtarane.org/7125/mandana-khazraei-baghe-khoshkide/