جزیره

حس می‌کنم در یک جزیره دورافتاده و ناشناس گیر افتادیم و آدمخوارها محاصره‌مون کردن. ذره ذره آماده می‌شیم برای خورده شدن . هر چقدر هم برای هواپیماها و کشتی هایی که از دور می‌بینیم علامت می‌فرستیم فایده نداره . یعنی اینقدر نامرئی هستیم که امکان نداره دیده بشیم. نجات فقط رویایی هست که بتونیم روزمرگی تلخمون رو بگذرونیم.نهایت تلاشمون اینه که بچه هامون رو از خورده شدن فراری بدیم. هر روز هم در اخبار دنیا یه مطلبی در موردمون منتشر میشه . اینقدرخبرهامون تکراری شده  که دیگه کسی اهمیت چندانی نمی ده . اصلا در زنده بودنمون هم شک دارن چه برسه به اینکه فکر کنن ما هم آدم هستیم با تمام احساسات و امیدها و آرزوها. از حرف ها و شعارهای تکراری امیدبخش هم بیزارم. نجات‌دهنده در گور خفته است....